MTV: Domesticity, Family and the End of Programming
MTV sprak deze jongere generatie aan; de jeugd beschouwde de zender als een soort sociaal netwerk avant la lettre. De zender legde een nieuw verband tussen de populaire muziek en de massamedia, waardoor de formule van de televisieproductie veranderde. Tegelijkertijd slaagde MTV erin om – in tegenstelling tot clubs en andere binnenstedelijke fenomenen - voorsteden en provinciesteden te bereiken. Het was te ontvangen in delen van de Verenigde Staten waar de kosten per mijl voor het ingraven en installeren van kabels veel lager waren dan in de stadscentra. Dit betekende dat de Amerikaanse stadscultuur er onmiddellijk kon worden geïntroduceerd bij een hele nieuwe jongere generatie.De eerste kabelexploitant die MTV uitzond, zat niet in Manhattan, maar in New Jersey; daarna volgden plaatsen als Wichita in Kansas, waar een gloednieuw kabelsysteem met 50 kanalen werd geïnstalleerd.Zie Rob Tannenbaum en Craig Marks, I Want my MTV: The Uncensored Story of the Music Video Revolution (Londen: Plume Book, 2012), 42. Plotseling konden Amerikaanse tieners vanuit de gezinshuiskamer of, via het tweede televisietoestel, vanuit hun eigen kamer deelnemen aan een hele reeks culturele activiteiten. Deze verhuiselijking van het jeugdvermaak luidde een bredere culturele verschuiving in: die van openbare en collectieve ruimten naar de particuliere ruimte van het huishouden.
Programmering
MTV werd net iets meer dan een jaar na de 24-uurs betaaltelevisiezender Cable News Network (CNN) van Ted Turner gelanceerd en nam via het televisiescherm deel aan een nieuw soort ruimtelijke en temporele constructie. Beide televisiemaatschappijen waren vroege belichamingen van de 24-uurseconomie die kunsthistoricus en mediatheoreticus Jonathan Crary eens kwalificeerde als het ‘laatkapitalistische einde van de slaap’ en een wereldwijde infrastructuur voor ononderbroken activiteit en consumptie waarin elke nog stand houdende notie van slaap op de een of andere manier ‘natuurlijk’ onhoudbaar werd. MTV en CNN verkochten de illusie van sociale gemeenschap en schiepen volgens Crary zo ‘een niet-sociaal model van mechanische prestaties en een opschorting van het leven dat de menselijke kosten die nodig zijn om de effectiviteit ervan te ondersteunen niet inzichtelijk maakt’.Jonathan Crary, 24/7: Late Capitalism and the Ends of Sleep (Londen/New York: Verso, 2014), 9.
De infrastructuren die door MTV en CNN werden ontwikkeld, markeerden het einde van de programmering en de synchronisatie van ononderbroken stromende inhoud, en maakten zo de weg vrij voor de doelgroepenzender, ook al een technologische vorm van postmoderne versnippering. Het ging niet langer om een paar kanalen waar door het hele gezin naar werd gekeken, maar om een veelheid aan inhoud om uit te kiezen, met sterk gediversifieerde vormen van reclame die gericht waren op specifieke demografische of sociale bevolkingsgroepen.
Huiselijkheid
MTV stimuleerde niet alleen de verkoop van platen en reclame, maar luidde ook een vermenigvuldiging van het aantal televisieschermen in: ze stonden al snel in de kinderkamer, in de kelder en in alle andere huiselijke ruimtes die ze wisten te koloniseren. In de directe naoorlogse periode had de televisie - door de buitenwereld naar binnen te brengen en tijd en afstand te comprimeren - huizen omgetoverd tot theaters. Ideologisch was dit verwant aan de bouw van de nieuwe Amerikaanse en Europese voorsteden. Volgens auteur Lynn Spigel werd de televisie in die periode “gewoonlijk verwelkomd als een katalysator voor de hervorming van huiselijke waarden” die zowel het geloof in het samenzijn van de familie als in het consumptiekapitalisme herstelden.Lynn Spigel, Make Room for TV: Television and the Family Ideal in Postwar America (Chicago/Londen: The University of Chicago Press, 1992), 2. Dankzij MTV breidde het aantal televisietoestellen zich uit tot een nieuwe mediaomgeving - die de Italiaanse kunstenaar Ugo La Pietra in 1983 conceptueel verkende met een project voor La Casa Telematica (The Telematic House) - en veranderde de zender daarmee de traditionele kijkomgeving van het Amerikaanse huishouden van een uniek centraal punt midden in de woonkamer in een veelheid van door het huis verspreid liggende centra.https://ugolapietra.com/anni-80/la-casa-telematica.
**
In een ander invloedrijk boek, Suspensions of Perception: Attention, Spectacle, and Modern Culture, schrijft Jonathan Crary: “Als het kijken in de twintigste eeuw al een duurzaam kenmerk heeft gehad, dan is het dat het geen duurzame kenmerken had. Het was veeleer ingebed in een patroon van aanpassingen aan nieuwe technologische relaties, sociale configuraties en economische vereisten.”Jonathan Crary, Suspensions of Perception: Attention, Spectacle, and Modern Culture (Cambridge, MA/Londen: MIT Press, 1999), 13. Vanwege de diversificatie van de televisiekanalen en vooral de opkomst van de kabeltelevisie in de Verenigde Staten veranderde het kijken via een scherm in het begin van de jaren 1980: het raakte demografisch en sociaal georiënteerd en veranderde het huis in een mediaruimte vol vermaak, onderwijs en vooral gerichte consumptie. MTV en de videoclip waren een belangrijk onderdeel van deze laat twintigste-eeuwse mediaomgeving. Ze ontstonden op een specifiek moment in de tijd en dankzij de convergentie van drie verschillende factoren: technologische, sociale en economische. En terwijl ze een tijdlang centraal stonden in de muziekindustrie, gaven ze ook vorm aan de ruimte om ons heen: zowel op de macroschaal– bijvoorbeeld de relatie tussen stedelijke centra en de periferie – als op de microschaal van het huis. Zowel MTV als videoclips zijn inmiddels vervangen door een nieuw soort vluchtig kijkregime dat ook invloed heeft op de huiselijkheid en de ruimte daarbuiten – in welke mate moet nog worden bepaald.